گروه آموزشی قله

شروع داستان: دفترچه سبز آرزوها

نرگس، دختری سی‌ساله، کارمند یکی از شرکت‌های بیمه بود. هر روز صبح ساعت ۷ از خانه بیرون می‌رفت، سوار اتوبوس شلوغ می‌شد، توی ترافیک می‌ماند و ساعت ۸:۳۰ پشت میز خاکستری‌اش می‌نشست. لبخند می‌زد، اما دلش خوش نبود. همیشه فکر می‌کرد برای کاری بزرگ‌تر به دنیا آمده، اما نمی‌دانست چطور به آن برسد.

یک روز بارانی پاییزی، بعد از یک روز خسته‌کننده، از کتاب‌فروشی نزدیک خانه‌اش گذشت. نگاهش به جلد کتابی افتاد: «بنویس تا اتفاق بیفتد». بدون اینکه بداند چرا، آن را خرید. همان شب تا ساعت ۲ بامداد خواندش. در دل کتاب، جمله‌ای بود که به قلبش نشست:
«وقتی چیزی را می‌نویسی، آن را از دنیای خیال به دنیای واقعیت می‌کِشی.»

کتاب می‌گفت: برای رسیدن به خواسته‌ات، آن را واضح و با احساس بنویس، نه فقط یک‌بار، بلکه هر روز، با باور و امید.

صبح روز بعد، نرگس دفترچه سبز کوچکی خرید و اولین جمله را نوشت:
«من یک نویسنده موفق و معروف هستم. کتابم الهام‌بخش میلیون‌ها نفر شده.»

نوشت و نوشت. هر روز صبح، قبل از کار، کنار پنجره، با لیوان چای و دلِ امیدوار، هدفش را می‌نوشت. حتی وقتی خسته بود، حتی وقتی ناامید می‌شد، نوشت. یک ماه، دو ماه، سه ماه… هیچ چیز تغییر نکرد، اما درونش داشت عوض می‌شد. با نوشتن، خودش را بیشتر باور می‌کرد.

کم‌کم داستان‌هایی کوتاه نوشت و در وبلاگش گذاشت. کامنت‌ها یکی‌یکی آمدند. تشویق، دلگرمی، بعضی وقت‌ها حتی اشک شوق. یکی از داستان‌هایش به‌قدری دست‌به‌دست شد که یک انتشاراتی کوچک در تهران با او تماس گرفت.
– «می‌خوای داستان‌هات رو به شکل کتاب چاپ کنیم؟»

نرگس گریه‌اش گرفت. باورش نمی‌شد. نوشتنش نتیجه داده بود.

یک سال بعد، کتابش منتشر شد. نامش را گذاشت: «دخترک پشت پنجره». پرفروش نشد، اما برای نرگس، موفقیت واقعی شروع شده بود. چون آن را خواسته، نوشته و باور کرده بود.

یک شب در مصاحبه‌ای از او پرسیدند:
– «چی باعث شد نویسنده بشی؟»
لبخند زد و دفترچه سبزش را بالا گرفت:
– «همه‌چیز از اینجا شروع شد. نوشتم تا اتفاق بیفته… و افتاد.»