گروه آموزشی قله

بهار 1400 بود. توی یه کافه دنج توی مشهد، که صدای قهوه‌سازش حس ی اسپرسو خوشمزه را بهت می داد که به زودی آماده میشه، با یه دفترچه کوچیک و یه خودکار توی دستم، رو یه میز چوبی نشسته بودم.

از بچگی عاشق این بودم که دورم شلوغ باشه—دوست داشتم آدما منو بشناسن، باهام حرف بزنن.

ولی همیشه حس می‌کردم یه چیزی کمه—یه راهی که نشون بده برام مهم‌اند.

یه روز، توی یه جمع، دوستم گفت: “آرش، تولدمو یادت موند؟”

خندیدم و گفتم: “آره، چرا باید یادم بره؟” چشاش برق زد—از حالت چشاش، اولش خوشحال شدم، اما بعد ی جرقه توی ذهنم زده شد، اونجا فهمیدم آدما چقدر دوست دارن دیده بشن. 

از همون روز تصمیم گرفتم یه کار بکنم. یه لیست بلند بالا تهیه کردم از آدمایی که میشناختم.

از دوستای دوران مدرسه، دانشگاه، سربازی، همسایه هامون و از همه مهمتر خاله، عمه، عمو و دایی و هر کی را که به ذهنم رسید نوشتم.

هر کی رو می‌دیدم، باهاش گپ می‌زدم. توی کافه، محل کار. هر کی را که ترجیح می دادم دوست دارم باهاش در ارتباط باشم.

می‌گفتم: ” راستی، کی به دنیا اومدی؟” اولش یه کم عجیب بود—بعضیا می‌خندیدن، بعضیا تعجب می‌کردن.

ولی جواب می‌دادن، می‌گفتن: “مثلاً 15 مهر” یا “3 دی”. سعی می کردم اون تاریخ رو توی ذهنم حفظش کنم و بعد سریع توی گوشیم اسمشونو با تاریخ تولدشون می‌نوشتم.

توی تقویم گوشیم، اسم هر کسی رو توی روز خودش یادداشت کردم و براش آلارم تنظیم کردم.

مثلا 15 مهر که می‌شد، به علی پیام می‌دادم: “تولدت مبارک، بهترین باشی!” 3 دی، به سارا: “حامد جان، تولدت مبارک—امیدوارم همیشه بخندی!”

اولش چند نفر بودن—10 تا، 20 تا. ولی کم‌کم زیاد شدن.

چون من توی املاک کار می کردم، هر کسی که به دنبال خرید و فروش و اجاره ملک بود، سریع به یاد من می افتاد.

چون مهمترین روز زندگیشو همیشه به یادش بودم. بیشتر از اینکه ی فروشنده و مشتری باشیم، تبدیل میشدیم به ی دوست. بیشتر بهم اعتماد می کردند.

حالا، توی 1403، دایره دوستام از چند نفر به چند صد نفر رسیده. آدما منو توی دوستی ها و مهمونی های خودشون راه میدن. کسب و کارم خیلی رشد کرده و هرجا به مشکلی بر می خورم، آدمای زیادی رو میشناسم که ازشون کمک بخوام و ی ایده ساده و کوچیک تونست زندگیمو عوض کنه.