هیچ اتفاقی نمی افتد.

تو هم مثل دیگران باید به شانس امید داشته باشی که شاید بتوانی با کسی ازدواج کنی که دوستش داشته باشی و پس از گذشت سال ها چالش ها و مشکلات کمتری داشته باشی و اختلاف سلایق شما از یک حدی بیشتر نباشد که بتوان به این زندگی ادامه داد. 

به همین زندگی کردن ادامه می دهی. فرصت های زیادی که پیش رو داری را از دست می دهی. 

از پیشرفت زندگی باز خواهی ماند.

کیفیت روابطت را از دست می دهی و به آنها صدمه می زنی.

پس از گذشت دو سال که از هیجان دوران نامزدی گذشت به یک زندگی کسل کننده با کسی که ادامه می دهی که ویژگی هایی دارد که تو دوست نداری.

به اعتماد به نفست بیشتر صدمه می زنی.

دوستان و اطرافیانت به مسیر رشدشان ادامه می دهند و تو فقط نظاره گر هستی. 

از یک زندگی عاشقانه محروم خواهی شد. 

مدام باید با همسرت مشاجره داشته باشی چون اختلاف سلیقه های شما بسیار زیاد است.

زمین و میدان زندگی که می بایست میدان عشق بازی باشد تبدیل به میدان جنگ خواهد شد. 

به زندگی اطرافیان خودت نگاه کن. آیا رفتار آنها از سر عشق و محبت است. یا همدیگر را تحمل می کنند. 

در نهایت اگر تحمل تو زیاد باشد می توانی تا آخر عمر تحملش کنی. اگر حوصله و انرژی ات هم کم باشد به خیل افراد طلاق گرفته ملحق خواهی شد. 

از زندگی کردن لذت نمی بری. 

نمی توانی به معنای واقعی شاد و از ته دل بخندی.

احساس ضعف و شکست می کنی. 

مدام افکار ناراحت کننده می آید.

نمی توانی صد در صد به همسرت اعتماد داشته باشی. 

اختلاف عقاید و نظرات در نهایت باعث یک عمر دلخوری و کدورت خواهد شد. 

یک کلام!!!! مثل بقیه زندگی خواهی کرد.